ΜΙΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ, ΑΡΧΑΙΑ ΟΧΥΡΩΣΗ (ΚΑΣΤΡΟ), ΣΤΟ ΜΑΚΡΥΠΛΑΓΙ (RAVENIA) ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΔΡΑΜΑΣ



Ήταν πρωί όταν αφήσαμε πίσω μας την Καλλίφυτο και πήραμε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που μας οδήγησε στο Μακρυπλάγι, ένα από τα πιο απόμακρα χωριά της Περιφερειακής Ενότητας Δράμας, (το βλέπετε στην 2η από τις φωτογραφίες που αναρτώ).

Από το Μακρυπλάγι, ένα λιθόστρωτο, μακρύ μονοπάτι, που διαρκώς ανηφόριζε, (1η φωτογραφία), μας οδήγησε, μετά από μια αρκετά κοπιαστική πορεία, σε μικρή απόσταση από ένα από τα πιο εντυπωσιακά και ισχυρά κάστρα (3η φωτογραφία) των βουνών της Λεκάνης, (που αποτελούν την δυτική εσχατιά της οροσειράς της Ροδόπης).

Σύντομα βρεθήκαμε πιο κοντά στο ισχυρό, περιμετρικό τείχος του αρχαίου κάστρου, το οποίο είναι ένα από τα πιο μεγάλα τείχη, ανάμεσα στις πενήντα (50) και πλέον οχυρώσεις που έχω δει και φωτογραφίσει στα βουνά της Λεκάνης.

Το περιμετρικό τείχος είναι κατασκευασμένο από ακανόνιστους ασβεστόλιθους, μερικοί από τους οποίους είναι ογκώδεις, χωρίς καθόλου συγκολλητική ουσία (κουρασάνι). Το πλάτος του το υπολογίσαμε στα τρία (3) μέτρα και το ύψος περί τα έξι (6) μέτρα, αν ληφθεί υπόψη ο μεγάλος όγκος του σχηματισθέντος, από την κατάρρευσή του, λιθοσωρού. Υπάρχουν, βέβαια και τμήματα του τείχους που δεν έχουν καταρρεύσει. Επίσης, δεν εντόπισα πύλες ή πύργους, αλλά δεν είμαι παρά ένας απλός περιηγητής και όχι ειδικός επιστήμονας!

Αυτή η οχύρωση (κάστρο), κτισμένη σε υψόμετρο 1.041 μέτρων, είναι όμοια με την γνωστή σειρά των πολυάριθμων, θρακικών, λεγομένων οχυρώσεων, που υπάρχουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της οροσειράς της Ροδόπης, ελληνικής και βουλγαρικής.

Στο σημείο αυτό, επισημαίνω ότι στις φωτογραφίες 3η έως και 14η βλέπετε τμήματα της νότιας πλευράς του τείχους, που ήταν και περισσότερο οχυρή, καθότι πιο ευάλωτη, ενώ στις φωτογραφίες 15η έως και 19η τις υπόλοιπες πλευρές του τείχους, στις οποίες αυτό ήταν χαμηλότερο, λόγω του ότι οι κάτω απ’ αυτές πλαγιές του λόφου ήταν ιδιαίτερα απόκρημνες.

Πιο εντυπωσιακό, όμως, ακόμη κι από το ισχυρό, περιμετρικό τείχος του κάστρου ήταν το εσωτερικό του: Είδαμε πολλά, ογκώδη κτίσματα, φτιαγμένα με ασβεστολιθικές, ακανόνιστες πέτρες, η ύπαρξη, όμως, κεραμίδων στέγης μαρτυρούσε την ύπαρξη και μιας τουλάχιστον δεύτερης, νεότερης φάσης στη ζωή του κάστρου. (Το εσωτερικό του κάστρου βλέπετε στις φωτογραφίες 20ή έως και 27η, ενώ στις φωτογραφίες 28η έως και 33η φαίνονται όστρακα αγγείων και κεραμίδων στέγης).

Η θέα από την αρχαία αυτή οχύρωση είναι καταπληκτική: Το μυθικό Παγγαίο όρος στις 34η και 37η από τις φωτογραφίες, το χωριό Μοναστηράκι της Δράμας και η κοιλάδα, στην οποία αυτό είναι κτισμένο (και την οποία, προφανώς, έλεγχε το κάστρο που περιγράφω), με την αμαξιτή οδό Δράμας – Σιδηρονέρου στο βάθος, στις φωτογραφίες 35η, 36η και 38η.

Άφησα για το τέλος τα, ολοφάνερα φτιαγμένα από ανθρώπινα χέρια, λαξεύματα πάνω σε βράχους, έξω από το νότιο τείχος του κάστρου, τα οποία είχαν ίσως λατρευτικό, τελετουργικό (βωμοί;) ή κάποιον άλλο, άγνωστο σκοπό (39η, 40ή και 41η φωτογραφία).

Αν επαναλάβω και σ’ αυτή την ανάρτηση ότι και το κάστρο αυτό είναι αφημένο στην τύχη του και έρμαιο στα χέρια χρυσοθηρών, θ’ αντιλέξετε ότι η χώρα μας διαθέτει πλήθος αρχαιοτήτων και δεν μπορεί να υπάρξει μέριμνα για όλες, εγώ, όμως, θεωρώ, παρόλα αυτά, ότι μπορεί και οφείλει το ελληνικό κράτος να μεριμνήσει τουλάχιστον για τη συστηματική καταγραφή, περιγραφή, φωτογράφηση και ψηφιοποίηση των πληροφοριών που παρέχει κάθε αρχαία οχύρωση, να προβεί σε ερευνητικές ανασκαφές σε κάποιες, ιδιαίτερα σπουδαίες απ’ αυτές και, κυρίως, να περιλάβει στην εκπαίδευση των νέων Ελλήνων την πλήρη ενημέρωσή τους, για την μεγάλη ιστορική και εθνική σπουδαιότητα όλων, ακόμη και των πιο ασήμαντων, αρχαίων και νεώτερων μνημείων, ώστε, όταν ενηλικιώνονται, να μη τα καταστρέφουν, αναζητώντας, λόγω της άγνοιάς τους, ανύπαρκτους θησαυρούς!