Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΑ ΟΡΗ ΛΕΚΑΝΗΣ, ΔΕΜΕΝΗ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΚΡΑΙΩΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

Την περασμένη Κυριακή, με τον Φίλιππο Πάχτα, φίλο και αχώριστο συνοδοιπόρο στις περιηγήσεις μου στην τοπική ιστορία, θελήσαμε να επισκεφθούμε μια ακόμη, (νομίζω, την 67η κατά σειρά), αρχαία οχύρωση, από αυτές του λεγόμενου, συμβατικά, «θρακικού τύπου», στις οποίες αφιέρωσα αρκετές από τις μέχρι τώρα αναρτήσεις μου και οι οποίες βρίσκονται, όλες, στα όρη της Λεκάνης, που λέγονταν Τσάλ-νταγ, στα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας κι αποτελούν, ουσιαστικά, την δυτικότερη απόληξη της οροσειράς της Ροδόπης.

Η συγκεκριμένη οχύρωση βρίσκεται σε λόφο που δεσπόζει του οικισμού της Λεκάνης και η πρόσβαση προς αυτήν είναι δυνατή, μέσα από πυκνό δάσος οξιάς, όμοιο με τα δάση οξιάς του Παγγαίου όρους. Στο δάσος αυτό, επειδή βρίσκεται σε υψόμετρο χιλίων περίπου μέτρων, κυριαρχεί ακόμη, αυτή την εποχή, μια υπέροχη άνοιξη, γεμάτη αγριολούλουδα και κάθε λογής ευωδιές!

Η διάσχιση του σχεδόν απάτητου δάσους ήταν πραγματική απόλαυση! Μια πανδαισία χρωμάτων, στα οποία κυριαρχούσε το πράσινο, μια απόλυτη γαλήνη, που την διέκοπταν μόνο κάποια κελαϊδίσματα πουλιών και τίποτε άλλο!

Στο τέλος της διαδρομής μας, υψώθηκε μπροστά μας ο απότομος, ο επιβλητικός όγκος του λόφου, που έχει την κορυφή του στεφανωμένη με το αρχαίο, θρακικό κάστρο, φτιαγμένο, όπως όλα τα όμοιά του, από ξερολιθιά, (ακανόνιστους ασβεστόλιθους), χωρίς την παραμικρή, συγκολλητική ουσία!

Το μεγαλύτερο μέρος της πανάρχαιας αυτής οχύρωσης, στις απόκρημνες, δυτική και νότια, πλευρές της, έχει κυλήσει στους γκρεμούς, αλλά στις υπόλοιπες πλευρές της διατηρείται στην θέση της, γκρεμισμένη, φυσικά, από τους άγριους καιρούς, κύρια, όμως, από την δράση των αρχαιοκαπήλων. 

Ίχνη κτισμάτων διακρίνονται στο εσωτερικό της οχύρωσης, ενώ η θέα απ’ αυτήν είναι εξαιρετική, (όπως, άλλωστε, είναι η θέα κι από καθεμιά από τις υπόλοιπες, όμοιες, αρχαίες οχυρώσεις).

Η αξεπέραστη, ανοιξιάτικη φύση των βουνών της Λεκάνης, λοιπόν, δεμένη άρρηκτα με την πανάρχαια ιστορία τους, που την συναντά κανείς σε κάθε του βήμα, συνθέτουν ένα απαράμιλλο, αλλά, δυστυχώς, ολότελα άγνωστο στους Έλληνες, φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον, που αξίζει να μελετηθεί και ν’ αναδειχθεί, προς όφελος της ίδιας της ιστορίας, αλλά και της τοπικής οικονομίας!

Στις φωτογραφίες που αναρτώ, βλέπετε:

Στις εννέα πρώτες, (1-9), το υπέροχο δάσος, μέσω του οποίου φθάνει κάποιος στην αρχαία οχύρωση.

Στην 10η και την 11η, δύο μόνο δείγματα από την πλούσια χλωρίδα του δάσους της Λεκάνης, (ορχιδέα και άγριος κρίνος της Ροδόπης, αντίστοιχα).

Στην 12η και 13η, την θέα, από την αρχαία οχύρωση, του λεκανοπεδίου της Λεκάνης και του ομώνυμου οικισμού.

Στις υπόλοιπες φωτογραφίες, τμήματα της αρχαίας οχύρωσης.